امید و آرزو

این امید است که انسان را به خلاقیت ها و کرامات رهنمون ساخته و به اعتلا و موفقیت ها و سرمنزل مقصود می رساند.

انسان به امید زنده است!

زیرا ما چیزی بنام جاودانگی حال و سلامتی و حیات نداریم.

همین که از فردایمان بی خبریم یعنی آدمیم.

موقعی که فروتر و فراتر از کارکردهایمان می اندیشیم ورفتارمی کنیم از آدمیت ساقط یا ارتقای درجه می گیریم

وقتی که مال جمع کن و بت پرست و کالبدگرایی ام به حداکثرمی رسد حیوانیتم شکوفا می شود.

و هنگامی که از انسانیتم بیشتر می فهمم به سلک فرشتگی نزدیک می شوم

انسان به همین خاطر انسان است که در نوسان حیات و رفتارهایش محدود است.

بنابراین نمی توانم مویه کنم که چرا ندارم و یا چرا ازدست دادم!؟

 و نمی توانم از فرط طرب به زمین بند نشوم چون که دارم و یا بدست آورده ام!

این احساس ازدست دادن ها و بدست آوردن ها در  اعماق ترس و طمعمان لانه کرده است.

ترس و طمع حقارت آوراست. ضعف روحی است.

باید درون را بازسازی کرد و الله را تکیه گاه خود دید.

مال. سلامتی. عزت دست ما نیست. زیرا مال و سلامتی به بادی بند است و عزت هم مختص به خداست.

می ماند چه؟  هیچی.!!!

واقعا هیچی دست ما نیست. جمع کردن. سیاست ورزیدن. کاملا مقطعی ومسکن و بیهوده است.

"الله"  مالک است برای جان و تندرستی و مال و عزت و دانش وهمه چیز.  والسلام

بخواهد می دهد نخواهد نمی دهد.

بیهوده غصه خوردن که می شود شرک و کفر!

غصه خوردن از میخوارگی بدتر است و دراینجا مانند بدکارگی سزا و عقاب دارد.

اگر با تلاش ها و دعاهایمان نداریم و یا بدست نیاورده ایم یا از دست داده ایم  این خواست اوست.

چون الله می پسندد . ظرفیتمان و خیرمان درهمین است.

پس باید از او بخواهیم آنچه مقدرماست را در بهترین هنگام  و بهترین ها شکل بما بدهد.

او درون و حال ما را می نگرد.

دقیقا رفتارهایمان را می سنجد.وارزیابی می کند

نوع دوستی، تعاون و عشقمان به هم، خیرخواهی مان، تاب آوری های مان را می سنجد.

دستگیریهایمان را می نگرد می بیند چقدر شبیهش رفتارمی کنیم.!!

چقدر عنکبوت وار رفتارمی کنیم. چقدر مار هستیم. چقدر سگ می شویم و.. همه ی اینها را می بیند و دقیقا به ما صورت برزخی می دهد.

اینجاست که اهل نظر افراد را به سیمای چسبندگی ها و کالبدی گرایی هایش می بینند.

وَلَوْ نَشَاءُ لَأَرَیْنَاکَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُم بِسِیمَاهُمْ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِی لَحْنِ الْقَوْلِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ أَعْمَالَکُمْ محمد: ٣٠

یعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالْأَقْدَامِ الرحمن: ٤١

بنابراین این ماهستیم با چسبندگی بالا به متعلقات وتعلقات کالبدی مان ، که خدا را به "حسابگری " وا دار می کنیم.

او که بی حساب هدیه می دهد وبی حساب می بخشد و بی حساب می آمرزد. دارای بی نیاز است.

الله. الله اکبر. خداوند بزرگتر است از آرزوها و دغدغه ها و نیازها و ترسهایمان.

حسبی الله  لا اله الا هو علیه توکلت...

حسبنا الله ونعم الوکیل نعم المولی ونعم النصیر...

والی الله المصیر

حمیدرضا ابراهیم زاده

دهم آذر1398

تمامی حقوق مربوط به این اثر در انحصارمولف محفوظ می باشد